Van Macharen naar het Walkwartier: 'We doen het gewoon!'
‘Jij Hans? Ga jij in een appartement wonen?!’ Zo reageren vrienden en familie als ze horen dat Hans van Nuland het dijkhuis in Macharen verruilt voor de woontoren hartje centrum. Door deze zet moet hij zijn geliefde pony’s gedag zeggen. “Toch voelt dit als de juiste stap”, antwoordt hij nuchter.
Hans en z’n vrouw Annemarie zijn zeker van hun zaak. Dit blijkt wel uit het feit dat ze als allereerste een krabbel onder een koopcontract voor het Walkwartier zetten. “Van de makelaar kregen we een week bedenktijd, maar die hadden we niet nodig”, vertelt Hans met een glimlach. “Als we ergens voor gaan, gaan we er ook écht voor. Het is misschien niet gebruikelijk, maar wij hebben meteen getekend.”
Gek van dieren
Zo’n 36 jaar geleden streken Hans en Annemarie neer in het kleine dorp ten noorden van Oss. Hij had het liefst een ‘hutje op de hei’, waar vooral plek was voor dieren. Maar zij had meer behoefte aan wooncomfort. “Eigenlijk zochten we naar een plek tussen Oss en Berlicum, waar ik vandaan kom, maar in dit gebied was de grond stukken duurder”, gaat Annemarie terug in de tijd. “Aan de Kasteeldijk in Macharen vonden we de woning die voldeed aan beide wensen.”
Eerste eigenaar van een appartement in de woontoren
Er volgden plezierige woonjaren op een rustige plek. Ze kregen hier twee kinderen, en Hans, die eerder schapen op de dijk hield, liet een paard en later pony’s achter het huis lopen. “Een paar jaar geleden hebben we een flink stuk grond gekocht van de buurman”, vertelt hij. “Hierdoor is er nu ruimte voor veel meer pony’s. Ja, dit is pure liefhebberij. Ik vind het schitterend om mooie exemplaren te fokken, en deze te laten keuren. Toegegeven: dit loslaten, wordt het moeilijkst van de verhuizing.”
Al jaren in het achterhoofd
Hans is nu zo’n twee jaar met pensioen. En Annemarie is van plan om nog een jaar of twee te werken. Fit als ze zijn, hoeven ze nu nog geen voorbereidingen te treffen voor hun oude dag, maar dat doen ze dus wel. “Ik heb jarenlang bij de gemeente Oss gewerkt, waardoor ik dit project vanaf de zijlijn kon volgen”, zegt Hans. “En tijdens lunchwandelingen liep ik vaak met collega’s langs deze plek. Het Walkwartier heeft altijd in mijn achterhoofd gezeten. Vanwege de locatie en de architectuur. Dit wordt de blikvanger van de stad.”
“Het is zeker tien jaar geleden dat hij hier voor het eerst over vertelde”, bevestigt Annemarie. “Toen de mogelijkheid om in te schrijven dit voorjaar voorbij kwam, dachten we dan ook allebei vrij snel: we doen het gewoon! Ik had zelf niet zo’n uitgesproken voorkeur, maar zag dit zeker zitten. We wonen straks op een plek waar veel te beleven is. En nóg dichter bij onze kleindochter.”
Volop reuring
Natuurlijk slaat zo nu en dan de twijfel even toe. Gaan ze niet te vroeg? Moeten ze hier überhaupt wel weg? En kunnen ze de pony’s, de bloemen en de vrijheid wel missen? “Dat gevoel ebt gelukkig ook weer snel weg”, zegt Hans. “Het wordt een geweldige omschakeling, maar we hebben er vooral veel zin in. Hoe ik mijn tijd ga vullen? Met die kleine van onze dochter. En ik ga vaker koken. Dat vind ik ook mooi. Geen zorgen, ik ga me heus niet vervelen.”
Eerste eigenaar van een appartement in de woontoren
Annemarie heeft ook voorpret als ze over de verhuizing nadenkt. “Het is luxe dat we naar beneden lopen, en hup… boodschappen kunnen doen, naar een voorstelling kunnen gaan of de bioscoop kunnen bezoeken. En dan is er natuurlijk nog het Warenhuis. Lezingen, de bieb en het terras: we zitten straks overal met onze neus bovenop. Missen we de vrijheid en de ruimte? Dan pakken we de fiets, en zoeken we deze toch op. Zo ingewikkeld is het niet.”
Nog tweeënhalf jaar
Over pak ‘m beet tweeënhalf jaar krijgen Hans en Annemarie de sleutel van hun driekamerappartement op de tiende verdieping. Mét een schitterend uitzicht over de stad. “Binnenkort gaan we de keuken en badkamer al uitzoeken”, zegt Hans. “Kei leuk, daar krijg ik nieuwe energie van!” “Enerzijds is het fijn dat het nog zo lang duurt, maar anderzijds duurt het ook weer te lang…”, besluit Annemarie met een knipoog.
